Geachte Schepen
Afgelopen weekend werd in Brussel de jaarlijkse pride georganiseerd. In het licht daarvan wordt ook vaak een balans opgemaakt van de situatie van deze gemeenschap. En als ik voor onze stad die balans opmaak dan stel ik toch enkele zéér verontrustende tendenzen vast. Sinds enkele jaren durf ik op straat niet meer zomaar mijn liefde voor mijn partner tonen door een kusje of arm in arm te lopen. Heel soms, als het rustig is en we goed om ons heen hebben gekeken dan kan er eens een kusje vanaf.Er werd ons ook al toegeroepen door jongeren in onze straat dat we haram zijn. Vorige week nog probeerde een 17 jarige jongen zelfmoord te plegen omdat hij op school gepest werd omwille van zijn geaardheid. Zijn medeleerlingen weigerden op schoolreis met hem op de kamer te slapen. De directeur van de school (zelf homo) vertelde me dat hij bedreigd werd door ouders van leerlingen omdat andere geaardheden besproken werden in de les. De leerkrachten in zijn school negeren de verplichting om les te geven over het thema omdat ze schrik hebben van de reacties van de leerlingen en ouders.
Het gaat om mensen van uiteenlopende etnische of religieuze achtergrond, niet enkel om mensen met Marokkaanse of Turkse roots. Ook onze Antwerpse Oost-Europeanen, Russen, Afrikanen, enz gedragen zich steeds driester tegenover ons. Waar 25 jaar geleden holebi’s bewust naar Antwerpen kwamen wonen omdat ze zich daar vrij en veilig voelden begint zich stilaan een omgekeerde trend af te tekenen.
Bent u zich bewust van deze trend en wat kunnen we doen om de aanvaarding van anders geaarde mensen terug te verbeteren?